ตัณหา ปัจจยา อุปาทานัง เพราะมีตัณหาเป็นปัจจัยจึงมีอุปาทาน

"ตัณหา ปัจจยา อุปาทานัง" เป็นส่วนหนึ่งของ ปฏิจจสมุปบาท (Paticcasamuppada) หรือหลักการแห่งเหตุปัจจัยในพระพุทธศาสนา ซึ่งแสดงถึงกระบวนการเกิดทุกข์และการดับทุกข์ โดยคำนี้หมายถึงความเชื่อมโยงระหว่าง ตัณหา และ อุปาทาน ดังนี้:

1. ตัณหา (ความอยาก)

เป็นความปรารถนาหรือความยึดมั่นในสิ่งที่ชอบ (กามตัณหา) ความอยากให้เป็นหรือมีในสิ่งที่เราปรารถนา (ภวตัณหา) หรือความอยากให้ไม่มีสิ่งที่ไม่พึงปรารถนา (วิภวตัณหา)

ตัณหาเป็นต้นเหตุของการเกิดความยึดมั่นต่อสิ่งต่าง ๆ

2. ปัจจยา (เหตุปัจจัย)

หมายถึง "เหตุที่ทำให้เกิดผล" ซึ่งในที่นี้ ตัณหาเป็นเหตุปัจจัยที่นำไปสู่การเกิด อุปาทาน

3. อุปาทาน (ความยึดมั่นถือมั่น)

เป็นการเกาะเกี่ยวหรือยึดมั่นในสิ่งที่เราปรารถนา ทำให้เกิดความติดข้องในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส หรือความคิดต่าง ๆ

ในกระบวนการปฏิจจสมุปบาท เมื่อมี ตัณหา (ความอยาก) เป็นเหตุปัจจัย จะนำไปสู่ อุปาทาน (ความยึดมั่น) ซึ่งอุปาทานนี้จะเป็นตัวเร่งให้เกิด ภพ (การสร้างภาวะ) และ ชาติ (การเกิด) ที่เป็นผลของกระบวนการเวียนว่ายตายเกิดในวัฏฏะสังสารต่อไป

การดับทุกข์จึงเริ่มจากการละตัณหา เพื่อทำลายเหตุปัจจัยที่นำไปสู่อุปาทาน และปลดปล่อยจากวัฏฏะทุกข์ในที่สุด

Meriko Kojic X Glutaplus Body Cream วิตามิน C,E

ช่วยให้ผิวดูขาวกระจ่างใส ซื้อ 2 กระปุกใหญ่ ในราคาเพียง 590 บาท จากปกติ 1,180 บาท

สั่งซื้อเลย